Reconquista
Rekonkwista (hiszp., port. reconquista - ponowne zdobycie) - walka chrześcijan o wyparcie Maurów z Półwyspu Iberyjskiego, trwająca od VIII do XV wieku. Wypędzanie muzułmanów zostało zapoczątkowane przez pierwszego króla Asturii, Pelayo (718-737), który wydał walkę Maurom w górach Covadonga w roku 722. Jego synowie oraz dalsi potomkowie kontynuowali te działania, dopóki nie wypędzili wszystkich Arabów. W tym samym czasie we wschodniej części Półwyspu, frankijscy władcy ustanowili Marchię Hiszpańską na terenie dzisiejszych Pirenejów oraz Katalonii, podbijając Gironę w 785 oraz Barcelonę w 801. Była to strefa oddzielające posiadłości chrześcijańskie od terenów zajętych przez muzułmanów. Rekonkwista nie była jednak procesem jednoczącym chrześcijańskich władców do walki z muzułmanami, a państwa chrześcijańskie zajmujące tereny północnej Hiszpanii walczyły ze sobą tak często jak z innowiercami. Królestwo Asturii zostało uformowane pomiędzy łańcuchami górskimi północno-zachodniej Hiszpanii, a za swoją stolicę obrało Oviedo. Baskowie z Nawarry zajmowali tereny pirenejskie oraz doliny w obrębie Las Navas de Tolasa. Militarne osłabienie Umajjadów w Hiszpanii zapoczątkowało proces tworzenia się Królestwa Leónu, które pełnię niepodległości zdobyło w końcu w 913. Sancho III z Nawarry, wyróżniający się przywódca wojskowy, obsadził swojego syna Ferdynanda na tronie kastylijskim w 1028, przesuwając działania militarne jeszcze dalej na południe. Ferdynand był roztropnym oraz pobożnym monarchą, który zjednoczył Nawarrę, Galicję, Asturię oraz León. Jako że primogenitura salicka nie była wówczas znana w Hiszpanii, po jego śmierci w 1065 ziemie zostały rozdzielone pomiędzy synów - Alfonso VI, Sancho II oraz Garcię z Galicji. Alfonso >>próbował zagarnąć ziemie Sancho, jednak ten, widocznie wdając się w ojca, będącego nieprzeciętnym dowódcą, pokonał go oraz zesłał na wygnanie. Garcia nigdy nie rządził, a swoje krótkie życie spędził w więzieniu. śmierć Sancho w 1072 oznaczała powrót do władzy Alfonso VI, przejmującego wszystkie domeny Ferdynanda I. Alfonso był uzdolnionym dowódcą i wiele dokonał w celu powiększenia swoich ziem. Jego kraj stał się wówczas jedną z najbardziej liczących się w Europie monarchii, a jego tolerancja wobec muzułmanów była jak na tamte czase wyjątkowo duża. W czasie jego rządów, El Cid, jedenastowieczny bohater hiszpańskiej powieści epickiej, został wygnany z rodzinnych ziem oraz znalazł schronienie u muzułmańskich królów Saragossy. Po rozpadzie Kalifatu Kordoby, Al-Andalus rozpadł się na małe, walczące ze sobą
państwa, co w ogromnym stopniu ułatwiło Alfonsowi ekspansję w kierunku południowym. Dotarł aż do Toledo w roku 1085, ale jego rozwój został zahamowany przez inwazję Almorawidów. Po śmierci Alfonso VII, Leon i Kastylia ponownie się rozdzieliły, jednak nie na długo - syn Alfonso IX, Fernando Kastylijski zjednoczył dwa kraje obejmując tron w 1230. Fernando, zwany świętym, przez całe swoje życie walczył z Maurami na południu. Rekonkwista Hiszpanii została w XIII wieku obwołana krucjatą, jednak po ostatecznym podbiciu ziem Granady, walczący opuścili szeregi armii. Rządy Fernanda oznaczały początek umocnienia się roli Hiszpanii na europejskiej scenie politycznej, zakańczając dyplomatyczną izolację, wywołaną tarciami jego ojca z Papieżem. Wtedy to został zbudowany Uniwersytet Salamanki, jeden z najstarszych uniwersytetów Europy, którego celem było nauczanie praw rządących ekonomią w duchu chrześcijańskim. Potomek Fernanda, Alfons X - zwany Mądrym - przyczynił się do wypromowania myśli klasycznej maurskich bibliotek i szkół. Następni monarchowie, związani sojuszem z Królestwem Aragonii, odsuwali muzułmanów dalej na południe, w końcu podbijając Gibraltar w 1309. Despotyczne i krwawe rządy Pedra Okrutnego zakończyły się odsunięciem go od władzy, a prowadzone przez niego wojny z Aragonią spowodowały osłabienie Kastylii. Momentem, który wskrzesił ruch jednoczący hiszpańskich chrześcijan, został nazwany okresem Katolickich Monarchów. Byli nimi Ferdynand II Katolicki oraz Izabela I Katolicka, którzy swoim małżeństwem ostatecznie zjednoczyli Hiszpanię jako królestwo. W czasie ich wspólnych rządów, wiele zamków szlachty zostało zburzonych oraz został opracowany publiczny system podatkowy. Ferdynand i Izabela opierali proces unifikacyjny na aspektach religijnych, politycznych oraz ekonomicznych. Właśnie wtedy muzułmanie zostali ostatecznie wygnani, Aragonia stała się monopolistą na Morzu śródziemnomorskim, a Kastylia konkurowała z Portugalią o dominację na Oceanie Atlantyckim. W 1499 roku, około pięćdziesiąt tysięcy Maurów z Granady zostało zmuszonych do przyjęciu chrztu. W trakcie wywołanego przez to powstania (znanego jako pierwsze powstanie Alpujurras), dopuszczono się masowych morderstw na osobach, które odmówiły przyjęcia chrztu oraz deportacji do Afryki. W związku z tym Maurowie, Żydzi oraz Gitanowie z Granady oraz okolicznych wiosek rozpoczęli masowe migracje na tereny górskie. W 1500 Cisneros powiedział: "Nikt z miasta nie jest chrześcijaninem, a wszystkie meczety są teraz kościołami". Dzięki polityce sojuszy z europejskimi potęgami oraz podbojami Ameryki Południowej i Indii Zachodnich, Hiszpania rozpoczęła powolne budowanie swojego imperium. Traktat z Tordesillas, wynegocjowany pomiędzy papieżem Aleksandrem VI a Portugalią i Hiszpanią, podzielił świat na dwie strefy wpływów. Ogromne ilości złota z kopalni Nowego świata trafiały do hiszpańskiego skarbca, co powodowało jednak wzrost inflancji oraz podminowało pozycję waluty. Ponadto, Hiszpania była zależna od swoich kolonii, a kiedy Elżbieta I rozpoczęła masowe napady na hiszpańskie statki, kraj Iberów cierpiał niewyobrażalne straty. Te przyczyny, oraz wygnanie ważnej ekonomicznie klasy Żydów i Maurów wywołały upadek ekonomii oraz zakończyły złoty wiek Hiszpanii.